Çeviri Haber: Mithat Çopur
TIME Dergisi’nin film eleştirmeni Stephanie Zacharek, Netflix’te izleyiciye sunulan ve bugüne kadar hak ettiği değeri göremeyen(underrated) 19 filmi listeledi.
The Disciple
Yazar-yönetmen Chaitanya Tamhane, Hint klasik müziği dünyasında (Aditya Modak tarafından mükemmel bir şekilde oynanan) gelecek vadeden bir yıldız hakkında, yetenekleri ona arzu ettiği saygıyı ve beğeniyi kazanmaya yetmeyebilecek muhteşem, sakin, etkileyici bir film sunuyor. Sanat için yaşamak mümkün mü, hatta iyi bir fikir mi? 2021 çıkış yılının en iyi filmlerinden biri olan The Disciple, bunu yapmaya çalışmanın hem sevincini hem de sonuçlarını tartıyor.
By The Sea
Angelina Jolie tarafından yazılan ve yönetilen bu yetişkinlere yönelik melodram, 2015 yılında gösterime girdiğinde çok sayıda alaycı eleştiri aldı. Ancak (Fransız sahil ortamı ve Christian Berger’in sinematografisi sayesinde) bakılması muhteşem olmasının yanı sıra, — kendi evliliklerinin kayalıklara çarptığı bir zamanda Jolie ve Brad Pitt’in oynadığı — bu karmaşık, çözülmeyen evliliğin hikayesi, rüya gibi, karamsar bir şekle sahip. Başı dertte olan, kendi riskli çıkış yollarını çizen insanlarla ilgili bir hikaye.
Croupier
Mike Hodges, filmleri arasında onlarca yıl olmasa da yıllarca kaybolan, çılgınca üretken olmayan bir yönetmen oldu. 1998’de Hodges, Croupier ile eterden pratik olarak yeniden ortaya çıktı; burada Clive Owen, hayatını kazanmak için hem nefret ettiği hem de üstün olduğu bir iş koluna geri dönen, soğukkanlı hırslı bir yazar olarak müthiş bir performans sergiliyor. Film, Kuzey Amerika’da gösterime girdiğinde bir sanat evi hitiydi. Yeniden keşfedilmeyi hak edecek kadar harika bir yapıt.
Atlantics
Fransız yönetmen Mati Diop’un yüzen romantik bir film rüyası, 2019 Cannes Film Festivali’nde Jüri Büyük Ödülü’nü kazandı ve eleştirmenlerden coşkulu eleştiriler aldı. Ancak Mame Bineta Sane ve Traore’nin oynadığı, Dakar’da daha iyi bir yaşam arayışıyla denize açıldıklarında ayrılan iki aşığın bu dramı, o kadar parlak bir büyü yapıyor ki daha geniş bir izleyici kitlesini hak ediyor. Filmin yıldızlı havasına kapılmamak elde değil.
Letters to Juliet
Gary Winick’in yönettiği bu ışıltılı, nazik 2010 romantik komedisi, gösterime girdiği andan itibaren atılmış gibi davranıldı. Artık bunu değiştirme zamanı. Amanda Seyfried (nihayet müthiş bir aktör olarak kabul ediliyor), İtalyan kırsalında Shakespeare’in trajik kahramanının bilgeliğini arayan genç bir kadını oynuyor. Bunun yerine – belki de yaşayan en iyi aktrisimiz Vanessa Redgrave tarafından oynanan – kendisi de kayıp bir aşkı arayan yaşlı bir kadınla tanışır. Size o eski âşığın, Redgrave’in kendi gerçek hayatında kaybettiği ve sonra bulunan Franco Nero’nun oynadığını ve ikisinin birlikte muhteşem olduğunu söylesem, izler misiniz?
The American
2007’de Anton Corbijn bize Joy Division’ın solisti Ian Curtis’in trajik hikayesini anlatan muhteşem drama Control’ü izletmişti. Corbijn’in 2010’daki ikinci uzun metrajlı filmi The American, neredeyse o kadar beğenilmedi. Belki de patlamaları, araba kovalamalarını ve hatta diyalogları düşük, düşünceye dayalı bir gerilim filminin bir rock fotoğrafçısı için pek olası olmayan bir resim gibi görünmesinden dolayıdır. Ancak filmin sade şıklığı ikinci bir şansı hak ediyor. George Clooney, İtalyan kırsalında saklanan, özel becerilere sahip gizli bir ajanı oynuyor. İlk bakışta merkezi olmayan bir adam olan ve Clooney’nin karakterinin kaybolmuş benliğine doğru gezinmesini izlemek bu filmin en büyük zevklerinden biri.
Christine
1974’te Florida, Sarasota’da 29 yaşındaki bir haber muhabiri olan Christine Chubbuck, yayındayken intihar etti. Antonio Campos’un hassas bir şekilde ele aldığı 2016 filmi, bu trajik olaya yol açan olayların hikayesini anlatıyor ve Rebecca Hall, Chubbuck kadar olağanüstü: Yabancılaşmış, izole bir kişiyi oynayan bir oyuncu için sadece bir anlaşılmazlık duvarı inşa etmek cezbedici. Ama Hall’un Christine’i bizi uzaklaştırmak yerine bizi daha da yakınlaştırıyor. Bu performans sessiz, çok boyutlu bir harika.
Get On Up
Chadwick Boseman, kariyeri daha başlarken yürek burkan bir durma noktasına gelen olağanüstü bir sanatçıydı. Büyüklüğü, ilk film performanslarında bile belliydi, aralarında Tate Taylor’ın 2014 biyografisi Get on Up’ta James Brown rolü vardı. Film biraz deneysel ve içindeki her şey iyi işlenmiyor. Ancak Boseman’ı izlemek harika, bize şaşırtıcı yetenekleri – büyük şov dünyası övünmesi ve cesareti eşliğinde – ona Amerikalı sanatçılar arasında yer edindiren bir adamın portresini veriyor.
Double Jeopardy
Yapacak bir sürü ütü işin mi var, yoksa ruh öldüren başka bir ev işi mi? Bruce Beresford’un yönettiği, Ashley Judd’un kocasının cinayeti için çerçevelenmiş ve hapsedilmiş bir kadını oynadığı ve hala hayatta olduğunu öğrendiğinde intikam planı yapan bir kadını canlandırdığı bu 1999 yerli gerilim filminin havai fişeğini ateşlemenin zamanı geldi. Bruce Greenwood seksi ama kötü eşi oynuyor. Tommy Lee Jones, şartlı tahliye memuru rolüne birinci sınıf bir saçmalık getiriyor. Double Jeopardy’deki hiçbir şey asla gerçekçi değildir, ancak muhtemelen hayatınızda zaten yeterince gerçekçiliğe sahipsinizdir. Bu gömlek yığını kendi kendine ütülenmeyecek.
Crimson Peak
Guillermo del Toro, Akademi Ödülü sahibi olabilir, ancak bu, filmlerinin her birinin hak ettiği üne kavuştuğu anlamına gelmez. 2015 yapımı Crimson Peak, yıkık dökük bir malikaneyi, çeşitli tatsız aile sırlarını ve bazı tüyler ürpertici, tehditkar hayaletleri içeren bir entrika girdabına dalmış genç bir yeni evli ve romancıyı (Mia Wasikowska) içeren muhteşem, korkunç bir çılgınlık eseridir. Kendinize bir kadeh kan kırmızısı kızılcık kokteyli koyun ve hemen filme dalın.
Stardust
Neil Gaiman’ın romanının bu keyifli 2007 uyarlamasında, Claire Danes gökten düşen bir yıldızı oynuyor ve o değerli bir meta. Birkaç kişi elindeki şeyi istiyor: Charlie Cox, sevdiğini düşündüğü kadını etkilemek için onu yakalamaya çalışan delikanlı (Sienna Miller); Michelle Pfeiffer ise gençliğini geri kazanmak için belirli göksel bileşenlere ihtiyaç duyan bir cadı. Bu rüya gibi romantik fantezi, nazik, eğlenceli ve biraz da kötü.
The King
David Michôd’un 2019’daki The King’i, Shakespeare’in Henriad’ına eğlenceli bir riff, herkesin Tiger Beat’teki “crush”ı Timothée Chalamet’i, eğer parti yapmayı ve eğlenceyi bırakabilirse Henry V olarak prensi oynuyor. Ama şovun asıl yıldızı Joel Edgerton’ın Falstaff’ı. Huysuz, ihtiyatlı ve şefkatli, görünüşe göre kendisi için dışarı çıkmış bir hedonist – parti hayvanı görünümü sadece dipsiz cömertliğinin bir maskesi.
Loving
Sadece 1967’de ırklar arası evlilik 50 eyalette yasal hale geldi. Yönetmen Jeff Nichols’un 2016 yapımı Loving, davaları bu yasayı hayata geçiren çiftin, Joel Edgerton ve Ruth Negga’nın muhteşem bir şekilde oynadığı Mildred ve Richard Loving’in hikayesini anlatıyor. Negga Akademi Ödülü’ne aday gösterilmiş olsa da, bu heyecan verici film hiçbir zaman hak ettiği izleyiciyi bulamadı ve ülkemizin inanmak istediğimiz kadar ilerici olmadığını hatırlatmak için vizyona girmesinden beş yıl sonra daha da yankı uyandırabilir.
Lingua Franca
Bu 2019 filminde, yazar-yönetmen Isabel Sandoval, Brooklyn’in Brighton Sahili’nde yaşlı Olga için yatılı bakıcı olarak çalışan belgesiz bir Filipinli olarak rol alıyor. Olivia aynı zamanda hayatına karmaşıklık katmanları ekleyen bir trans kadındır: Yeşil kart almak için bir ABD vatandaşıyla evlenmek ister, Olga’nın serseri torunu Alex (Eamon Farren) taşındığında daha da karmaşık hale gelen bir arayıştır. Bu, her zaman misafirperver olmayabilecek bir ortamda yerinizi bulmakla ilgili muhteşem, narin bir film; başka bir deyişle, sadece dünyada yaşamakla ilgili bir film.
Rush
Yönetmen Ron Howard, 2013 tarihli bu canlı, sportif filmde İngiliz yarış arabası sürücüsü James Hunt (Chris Hemsworth) ile Avusturya doğumlu hız iblisi Niki Lauda (Daniel Brühl) arasındaki rekabetin hikayesini anlatıyor. Apollo 13 ve A Beautiful Mind gibi filmleri yöneten yönetmen, öfkeli yarış rakipleri hakkında bir film yönetmek için pek olası bir seçim gibi görünmüyorsa da işini layıkıyla yapıyor.
Hunt For Wilderpeople
Yeni Zelandalı film yapımcısı Taika Waititi, Marvel yönetmenlerinin kadrosunun bir parçası olmadan önce bize bu canlı, kapsamlı büyüme hikayesini getiriyor. On iki yaşındaki Ricky (Julian Dennison), Bella (Rima Te Wiata) ve onun huysuz, özlü kocası Hec (Sam Neill) ile hiçbir yerin ortasında yaşamaya gönderilene kadar, filmin başlarında bir çocuk suçlu gibi görünüyor. Ardından, vahşi bir macera ve eşleşmeyen kişiliklerin birbirleriyle nasıl bağlantı kurmayı öğrendiklerinin hikayesi, hepsi Waititi’nin karakteristik, tuhaf damgasıyla süsleniyor.
Mudbound
Hillary Jordan’ın 2008’deki aynı adlı romanından uyarlanan, Dee Rees tarafından güzel bir şekilde yönetilen bu 2017 filmi, 1940’larda Mississippi Deltası’nda çalışan biri siyah diğeri beyaz olan iki Amerikan çiftçi ailesi hakkında samimi bir destandır. Mudbound, yüzyıl ortası Amerikan ırkçılığının ve adaletsizliğinin küçük bir resmi ve Amerika’da işlerin ne kadar yavaş değiştiğinin bir hatırlatıcısı olarak karşımıza çıkıyor. Jason Mitchell, Mary J. Blige ve Carey Mulligan’ın da aralarında bulunduğu muhteşem kadro, her dakikanın derinden hissedilmesini ve inandırıcı olmasını sağlıyor.
Bright Star
2009 yapımı bu ışıltılı filmde, yönetmen Jane Campion, şair John Keats (Ben Whishaw) ile kelimenin tam anlamıyla komşu kızı olan Fanny Brawne (Abby Cornish) arasındaki aşk ilişkisinin kurgusal bir versiyonunu sunuyor. İkilinin ilişkisi nispeten kısa ama derinden tutkuluydu ve büyük ölçüde Brawne’nin sakladığı mektuplarda kaydedilmişti. Campion, her şeyi, asla duygusallığa dönüşmeyen, sade ve nazikçe erotik bir aşk hikayesine dönüştürüyor.
The Bank Job
Roger Donaldson’ın göz kamaştırıcı 2008 soygun filminde Jason Statham, eski bir mahalle arkadaşı (Saffron Burrows) tarafından suç hayatına geri çekilen, karanlık bir geçmişi olan bir aile babasını oynuyor. 1971 Londra’da geçen ve gerçek hayattaki bir soyguna dayanan film, zamanının havasını yakalayarak, Londra sonrası ve punk öncesi arasındaki belirsizlikte yakalanmış bir Büyük Britanya’yı çağrıştırıyor. Ancak The Bank Job canlı ve zekiceyse, kısmen Statham’ın birçok filminin gerektirdiğinden çok daha iyi bir oyuncu olduğunu kanıtlayan duygusal performansı sayesindedir.
